رابطه رهبری اخلاقی و مسؤولیت پذیری اجتماعی (مطالعه موردی کارکنان سایت اداری سنندج)

سازمان ها به مثابه یکی از مهم ترین نهادهای اجتماعی دوران کنونی، در قبال جامعه مسؤول هستند و ارتقای مسؤولیت پذیری اجتماعی آن ها در گرو شناسایی عوامل مؤثر بر ارتقای مسؤولیت پذیری اجتماعی کارکنان است. با این رویکرد هدف از پژوهش حاضر، مطالعه رابطه بین رهبری اخلاقی و مسؤولیت پذیری اجتماعی تعاونی است. با در نظر گرفتن مبانی نظری، ابعاد رهبری اخلاقی شامل روابط بین فردی، الگو بودن و عمل گرایی به عنوان متغیرهای پیش بین و متغیر مسؤولیت پذیری اجتماعی به عنوان متغیر ملاک در نظر گرفته شد. پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش، به صورت توصیفی همبستگی است. جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان بخش های اداری پنج سازمان دولتی واقع در سایت اداری شهر سنندج بودند. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، نمونه ای به حجم 131 نفر از کارکنان انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری داده ها پرسشنامه رهبری اخلاقی (صالح نیا، 1391) و مسؤولیت پذیری اجتماعی تعاونی (احمدی، 1391) بودند که روایی و پایایی آن ها مورد تأیید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام گرفت. یافته ها نشان داد که رهبری اخلاقی رابطه معناداری با مسؤولیت پذیری اجتماعی داشت ( r: .824 p < .01 ). یافته ها همچنین نشان داد که دو مؤلفه الگو بودن و عمل گرایی رهبر می توانستند نقش معناداری در پیش بینی مسؤولیت پذیری اجتماعی سازمان داشته باشند.